Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2017

Όνειρα

...Λένε για τα όνειρα... να μην τα δίνεις σημασία.
Εύκολο είναι;
Τρεις γνωστοί, αρκετά αγαπημένοι νεκροί.
Προβληματίστηκα.
Τηλεφώνησα να μάθω για τον άντρα...
"...Είναι που θα κάνω εκταφή, γι' αυτό τον είδες!"
Ταραγμένη, αρκετά, ναι.
Επειδή τα όνειρα, δεν είναι πάντα τυχαία...

...Κι είναι Κυριακή, και το τηλέφωνό μου χτύτπησε μέσα σε Εκκλησιά, που γίνονταν μνημόσυνο...

Δεν αμφέβαλα ποτέ, πως οι νεκροί μας, ζούν!

ΣΕ ΚΑΛΟ για τις οικογένειες που συνδέονται με το όνειρο και σε μένα, και σε όλον τον κόσμο.

Ένιωσα πως έπρεπε να το γράψω... γιατί, μάλλον θα "επανέλθω" σ' αυτό. (ή με αφορμή αυτό)

5 σχόλια:

  1. ...Κι ήρθαν, μόλις, τα δώρα...! Φιρίκια, κυδώνια, τριανταφυλιές!

    Τη νύχτα ήρθαν και τα μανιτάρια...!

    Συγκινημένη, δεν το συζητάμε!

    ...Όταν νομίζεις πως σε ξέχασαν, κι όμως, σε θυμούνται!

    Νά 'ναι ΚΑΛΑ οι δυο άντρες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. http://tamenoblog3.blogspot.gr/2017/11/blog-post_96.html

    Μια "σύνδεση", για πολλά που δεν έγραψα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Περίμενα την στιγμή που θα έχω ησυχία, για να ολοκληρώσω τα περί όνείρου και της συνέχειας.
    Επειδή όλα θέλουν την στιγμή τους.
    Ήταν όνειρο Κυριακής, λοιπόν και αλλιώτικο, τόσο που να το θυμάμαι, όχι μόνο για τώρα, αλλά και για χρόνια. (όπως και κάποια άλλα)
    Είδα λοιπόν, τον νεκρό άντρα της φίλης μου (και φίλο μας), ν' ανοίγει μια πόρτα γυάλινη, με τζαμαρία, να μπαίνει ντυμένος με ανοιχτό το σακκάκι του, πολύ στεναχωρημένος, το δωμάτιο γεμάτο καπνούς από τσιγάρα, και ξάπλωσε στο κρεβάτι με τα ρούχα, ανάσκελα...
    Μετά απ' αυτή την σκηνή είδα, δυο πεθαμένες αδελφές που είναι απ' την Σωτήρα Τρικάλων.
    Στιγμιαία και χάθηκαν.
    Μετά είδα μια φίλη μου Γεωργία, γεμάτη σπυριά (που σημαίνει αρρώστια) και παρέα της ένα γνωστό μου ζευγαράκι.
    Ενώ έβλεπα αυτά, άκουσα μια γνωστή Φωνη για μένα, να λέει: "Να πας στην Σωτήρα"! Όσο απομακρύνομαι απ' το όνειρο, δεν ξέρω γιατί, νομίζω είπε: "Να πας ΣΤΟΝ Σωτήρα." Ξύπνησα όμως με την αίσθηση της περιοχής του Σωτήρος!
    Το είπε απαλά, όχι σαν εντολή, αλλά σαν να μου είχε γίνει πρόταση κι εγώ το σκεφτόμουνα. Σαν, πήγαινε και δεν θα χάσεις. Κάπως έτσι.
    Αυτό, το Ανώτερο Σημείο του ονείρου, το άφησα να εξελιχθεί μόνο του. Αν οι πόρτες ήταν ανοιχτές, θα έδειχνε μόνο του. Έτσι το σκέφτηκα και περίμενα.
    Τα άλλα, τα βατά, βγήκαν γρήγορα.
    Τρίτη έκανε εκταφή τον άντρα της η φίλη μου, δεν ήταν "έτοιμος", ντυμένος, όπως έδειχνε και το όνειρο.
    Το στεναχωρημένος το λύσαμε, αφού συμβούλεψα κάτι στην φίλη, σχετικά με την επαφή συγγενού του.
    Λύθηκε μια παρεξήγηση και σίγουρα εκείνος πήρε χαρά!

    Το γνωστό αγαπημένο ζευγαράκι, είχε πρόβλημα και οι δυο τους έκαναν μια επέμβαση στα χέρια, Τετάρτη η Πέμπτη.
    Μέχρι εκεί, καλά οι εξηγήσεις! Αίσιο τέλος, εξηγήθηκε και το όνειρο!

    Με τον Σωτήρα, είχα θέμα!
    Τρίτη προκύπτει να πάω με μαστόρια στο χωριό μου, εκτάκτως.
    Άντε, σκέφτηκα, θα με θέλει στην Σωτήρα του χωριού μου!
    Όσες ώρες ήμουνα εκεί, έβλεπα πως οι δρόμοι για Σωτήρα, δεν άνοιγαν!
    Γύρισα Βόλο και δεν το πίστευα!
    Τρίτη βράδυ, επικοινώνησα με την φίλη για την εκταφή και μεταξύ αστείου και σοβαρού, συζητήθηκε και το να με πάρει στο χωριό της, για ένα τάμα που είχα κάνει αυθορμήτως, να ανάψω στην Σωτήρα τους, τα καντηλάκια!
    Πέμπτη, πήγαμε!
    Όλοι οι δρόμοι ανοιχτοί, ακόμα και οι εκκλησιές, κι ας ήταν μεσημέρι!
    Δεν είχα εξηγήσει στην φίλη μου για το όνειρο, όχι όμως και την κρυφή μου "συμφωνία" με την Φωνή...
    "Αν ήσουνα Εσύ, Άγιε Νεκτάριε, πάλι (έχει ξανασυμβεί), θα μου δώσεις το Σημάδι Σου!

    Πώς να μην συγκολινιστώ, λοιπόν, όταν πήγα στην Σωτήρα (Κουρτίκι Καρδίτσας) και όλες οι εικόνες ήταν κάτω (λόγω απεντόμωσης) και δεν μ' αφηναν ν'ανάψω και καντηλάκια;
    Στεναχώρια, όσο δεν παίρνει, στην αρχή!
    Μέχρι που έφτασα κοντά στο Ιερό και ΤΟΝ είδα να μου "απαντάει" από μέσα!
    ΕΔΩ: http://tamenoblog3.blogspot.gr/2017/11/4_4.html

    και εδώ: http://tamenoblog3.blogspot.gr/2017/11/3_4.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κι ύστερα στην άλλη εκκλησία, της Κοίμησης!
    Συγκλονίστηκα με το ΠΑΡΟΝ ΤΟΥ, εδώ http://tamenoblog3.blogspot.gr/2017/11/2.html

    Κοντά στην πόρτα, με την Σημαία! "ΠΑΡΟΝ", έλεγε!

    Κι ύστερα είπα, εντάξει το όνειρο, ΟΛΑ εξηγήθηκαν ΚΑΛΩΣ!

    Νόμιζα... γιατί την επόμενη Τρίτη, πήγα πάλι επειγόντως με μαστόρια στο χωριό.
    Περνούσε απ' το μυαλό μου, η ελπίδα, να άνοιγε ο δρόμος, να πήγαινα ΣΤΟΝ Σωτήρα, της Σωτήρας μας!
    Είχα και χρόνο να πάω με τα πόδια, δεν με βόλευαν όμως τα παππούτσια, συν, δεν ήταν σίγουρο ότι θα έβρισκα ανοιχτή την εκκλησία!
    Έτσι, καθόμουνα, μέχρι που τόλμησα και το ζήτησα μόνη μου απ' τον μάστορα.
    "Θα μπορέσεις να με πας μέχρι εκεί, να αφήσω τουλάχιστον λίγο λαδάκι, κι ας μην μπω μέσα!"
    Η συνέχεια σε άλλη ανάρτηση, που θα παραπέμψω, προσεχώς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή